"When I was seventeen my Dad brought home John Prine's first album and it became my private religion for a while. I learned to play the guitar by learning his songs, and my Dad and I still play them around the table after supper when I'm home. They've kept me company for years in hotel rooms and foreign countries, on stage and away from it, telling the truth in beautiful and unexpected ways. This is a record I always wanted to make". (Jeffrey Foucault)

Jeffrey Foucault behoort tot de categorie die (wat mij betreft) nog geen slechte plaat heeft gemaakt, en ook met dit eerbetoon aan John Prine’s oeuvre gaat hem dat niet lukken. Jeffrey is uitermate professioneel en weet zich daarnaast te omringen met eerste klas medewerkers. Eric Heywood bijvoorbeeld heeft zijn sporen ruim verdiend, als het niet al tuinman is, dan wel vanwege zijn pedal steel bijdragen aan Son Volt, Ray LaMontagne en Richard Buckner. Daarnaast hoor je andere intimi van Foucault zoals Mark Erelli - electric & lap steel guitars, Dave Goodrich - electric guitar, Peter Mulvey - acoustic lap slide, Zak Trojano - drums en uiteraard echtgenote Kris Delmhorst ( backing vocals) voorbij komen.

Ik ken het oeuvre van John Prine niet goed genoeg, en vind het daarom onzinnig een vergelijking te trekken met de originele uitvoeringen. Hoe meer oorspronkelijk hoe beter is mijn devies, wat mij vooralsnog het excuus geeft John Prine’s werk andermaal aan beluistering te onderwerpen. Foucault’s achtergrond is folk georiënteerd, en dat ervaar ik als een aanwinst voor de uitvoeringen van dit Prine materiaal. Overigens vergelijken is allerminst noodzakelijk, het betreft hier gelukkig geen wedstrijd maar eerder een ultieme blijk van waardering.

Centraal staat de genietbaarheidsfactor, en die is overheersend aanwezig op dit voortreffelijke album. Jeffrey Foucault zet met Shoot the Moon Right Between the Eyes een buitengewoon mooi project neer; rauw en intiem zoals we dat van hem kennen. Compositorisch zondermeer een vette plus, maar eveneens qua uitvoering valt hier weinig op af te dingen. Na Clocks and Spoons openbaart zich een subtiel verstopte track in de vorm van Prine’s klassieker Souvenirs. Pure schoonheid!